De drekrace

5 september 2019

De drekrace, of tewel een mudrun is een loop door de drek met een parcours van hindernissen. Of je houdt ervan of je haat het!

Een aantal maanden geleden waren 2 collega's en ik in een gekke bui en gaven we ons op voor een drekrace. Hoe dichter het bij kwam, hoe meer ik er geen zin meer in had! "Waar zijn we aan begonnen?" zeiden we tegen elkaar. Een maand na onze vakantie door Amerika zou het zover zijn. In Amerika moest er dus wel even gelopen worden. Nu heb ik de kilometers wel in de benen, maar mentaal is dat ook goed om te weten.

Nou bestaat zo'n drekrace vooral uit hindernissen van klauwteren over touwladders, boomstammen en hoge muren. Tijgeren door de drek en lopen door flinke moddersloten. Het lopen daarentegen is een makkie, voor iemand zoals ik die nooit armspieroefeningen doet!

Nadat we hadden gegeten bij mijn ene collega gingen we vol goede moed op weg naar de race waar het allemaal zou gebeuren. Er waren maar liefst 130 teams. Wij waren team nummer 101 en er werd op volgorde van nummer gestart. Met tussenpozen... dat resulteerde in een wachttijd van bijna 2 uur. Maar hé dat mocht de pret niet drukken, het was mooi weer en er was volop muziek. 

En toen was daar het startsein. It giet oan! De eerste hindernis was een flink sprong over een dreksloot. Mijn collega ging als eerste en sprong in de drek en verloor daarbij haar schoen! Op sokken ging deze meid de finish halen! Echt super stoer! De schoen hebben we nooit weer gevonden, ergens vastgezogen in de modder. Bij de volgende hindernis moesten we zwemmen, wat ons weer enigszins schoonspoelde. Zo volgden er nog vele modderbaden en klimpartijen. Wat hebben we genoten! Ik wist niet dat ik het zo leuk zou vinden, legaal door de modder banjeren, tot aan je kin aan toe! HEERLIJK! 

We hebben elkaar letterlijk uit de shit getrokken, elkaar gestimuleerd om door te gaan, angsten overwonnen, denk aan klimmen op hoogte, zwemmen in buitenwater. Kortom we hebben echt teamwork afgeleverd!

Gelukkig eindigde de race met een korte zwemtocht waardoor de ergste modder verwijderd was. En dat was maar goed ook, want 5 douches voor 400 deelnemers is niet echt een optie. Dus afdrogen, omkleden en lekker in een plaatselijk restaurantje nakletsen onder het genot van een hapje en een drankje. 

Afgelopen maandag bijna niet kunnen lopen van alle spierpijn, zelfs het schakelen naar een andere versnelling, tijdens het autrijden was een drama (dat krijg je als je niet gewend bent om je armspieren te gebruiken tijdens het sporten) en nu? Bont en blauw op armen en benen, maar de spierpijn is bijna verdwenen! 

Maar het was het allemaal waard, we hebben genoten! Ik zeg: "voor herhaling vatbaar!" 

Tot volgende week!