Ziek zijn

21 maart 2019

Een dag later dan gepland staat mijn blog online. Dit omdat ik me de afgelopen dagen niet fit voelde. Sinds vanmiddag gaat het weer wat beter. Niks aan dat ziek zijn.

Gelukkig viel het allemaal wel een beetje mee, maar je voelt er niet minder beroerd door. Je kent het wel, verkouden, moe, je niet 100 punten voelen zeg maar. Natuurlijk was het ook nog in een week waar ik 2 avonden wat had voor het werk, naast mijn gewone werkdagen. Maar ook dat is gelukt. Nu morgen de laatste werkdag van de week en dan zaterdagavond nog even 14 km wandelen dan mag ik niet mopperen, dat alles gewoon door is gegaan.

Er zijn ook mensen die het veel minder getroffen hebben. Zo heb ik een aantal jaren geleden mijn dierbare collega verloren aan een rotziekte en nu is er weer een collega ziek, met diezelfde rotziekte. Ik kan me niet eens voorstellen hoe zij zich moet voelen. De onzekere toekomst die ze tegemoet gaat, de vervelende behandelingen die ze moet ondergaan om er uiteindelijk maar beter uit te komen. As maandag begint bij haar het traject en ik hoop met heel mijn hart dat het allemaal goed afloopt.

Tijdens mijn ziekenhuiscarrière heb ik veel zieke mensen gezien, de een nog zieker dan de ander. Opgesloten in hun eigen lichaam wanneer ze getroffen waren door een herseninfarct, waardoor ze niet meer konden lopen of uit konden leggen wat ze precies bedoelden. Afschuwelijk lijkt me dat. Of wanneer er tijdens een slecht nieuwsgesprek werd verteld dat de arts niets meer voor ze kon betekenen.

Laat mij me dan af en toe maar niet 100 punten voelen, dan valt het allemaal wel een beetje mee. Na een paar dagen ben ik er dan weer en kan ik de wereld weer aan.

Ook is er een andere vorm van ziek zijn. Wie echt ziek in hun hoofd zijn, zijn de mensen die moedwillig een ander willen pijn doen. Terugkijkend naar de afgelopen dagen. Een behoorlijk aantal mensen zijn onnodig overleden door zinloos geweld. In gedachten ben ik bij de nabestaanden. Ik hoop dat zij uiteindelijk hun leven weer kunnen oppakken en door kunnen gaan zonder angst, maar het verdriet zal altijd achterblijven.

Zo de blog wordt wel heel deprimerend op deze manier. Gelukkig heb ik ook nog wat leuks te melden. As zondag gaat onze dochter een nieuwe fotoshoot doen omdat haar beugel verwijderd is en het modellenbureau wil graag een beugelloze glimlach! Ik kijk er naar uit! Enne, de lente is begonnen!

Tot volgende week!